In deze post zal ik een paar tips geven wat je kunt doen als je peuter graag zelf iets wil beslissen. Een peuter wil op deze leeftijd niets liever dan het zelf doen, zelf beslissingen nemen of mee helpen. En dat is eigenlijk heel mooi omdat ze dit later zelf ook nodig hebben als ze ouder worden.

Een paar tips die je kan proberen met je peuter of kleuter:

1. Probeer vragen waar je kind ‘nee’ op kan zeggen te vermijden. Want als je iets vraagt, heeft hij/zij eigenlijk een keus om ‘nee’ te zeggen (tenzij het antwoord ook ‘nee’ mag zijn). Bijvoorbeeld: ‘’Kom, ga je mee naar bed?’’ Je kind kan dan ‘nee’ zeggen terwijl hij/zij dit dan alsnog van jou moet. 
2. Wil je dat iets gaat gebeuren, geef je kind twee opties waar hij/zij tussen kan kiezen. Zo geef je duidelijk aan dat er wat gaat gebeuren, maar dat je kind nog een keuze heeft en het gevoel heeft zelf te mogen beslissen. 
3. Wanneer je kind iets wil en dit mag niet, zeg dan wat hij wel mag doen. Dus wanneer jij ‘nee’ zegt, zeg dan wat wél mag! 
4. Is je kind verdrietig omdat iets niet mag, probeer je in te leven in hoe hij/zij zich voelt. Zeg ook dat je begrijpt dat hij/zij dat heel graag wilde en je ook begrijpt dat dit wel heel leuk was geweest. Help hem/haar dan in wat wel kan. 
5. Laat je kind mee helpen met de klusjes in huis. Kinderen vinden het vaak leuk om mee te helpen, ook al heb je het idee dat het niet heel nuttig is. Je kind zal het gevoel hebben in verbinding met je te staan en ondertussen kan jij misschien ook nog doen wat je graag wilde doen.

Voorbeelden in welke situaties je kind zelf een keuze kan maken:

• "Wat wil je eerst? Eerst de appels pakken of eerst de rijst? Jij mag kiezen.’’
• "Zullen we pindakaas of pasta op het boodschappenlijstje zetten?"
• "Eerst je broek of eerste je shirt aan doen?"
• "Eerst je gezicht wassen of eerst tandenpoetsen?"
• "Wil je appelstroop of pindakaas op brood?"
• "Wil je dat ik je til of wil je lopend naar boven?"
• "We kunnen nu niet naar buiten. Je kan wel kiezen uit lego of tekenen.’’ 
• "Wil je water of melk?"
• "Wil je zelf in de auto klimmen of zal ik jou er in tillen?"

***

Dit blog is geschreven door Jane Kater. Zij is pedagoog van Icare JGZ Lelystad.

Website

Liefde is ook loslaten. Je kind toestaan om te ontdekken, fouten te maken, oplossingen te bedenken. Daar leren ze van, daar groeien ze van. Ik weet dat allemaal en toch vind ik loslaten een van de moeilijkste dingen om te doen. Met drie kinderen in verschillende leeftijden (bijna 12, 9 en 4,5 jaar) is dit voor mij een terugkerend thema. 

De eerste schooldag

Mijn jongste dochter is vorig schooljaar gestart met school. Ze was er enorm aan toe, maar ik stiekem nog niet. “Ineens” zaten alle drie mijn kinderen op school en daarmee sloten we toch wel even een tijdperk af. Dapper liep ze het schoolplein op, maar toen kwamen toch de tranen. Ze klampte zich aan mij vast en ik voelde dat de tranen ook over mijn wangen liepen. Ik zei dat ik heel goed begreep dat zij het spannend vond, maar dat ik er ook alle vertrouwen in had dat zij een leuke dag zou hebben. Ik fluisterde in haar oor dat ik heel veel van haar hield en dat ik haar ‘s middags weer kwam ophalen.

Nadat ik haar nog een laatste dikke knuffel gaf, nam haar lieve juf haar over, terwijl ze nog een laatste keer naar mij zwaaide. Ik blies een kushandje en verliet langzaam het schoolplein; loslaten.

Doorgroeien

Mijn zoon zit nu twee jaar op kickboksen en een paar weken geleden kwam hij heel blij thuis. Hij keek mijn man stralend aan (die had hem opgehaald) en mijn man keek trots terug. Vol verwachting wachtte ik op het nieuws dat mijn zoon blijkbaar had. Hij vertelde trots dat hij door mocht naar de volgende groep; de 15+ groep. Zijn trainer had aangegeven dat het trainen heel goed ging en dat hij in de oude groep niet helemaal tot zijn recht kwam.

Ik gaf mijn zoon een dikke knuffel en zei dat ik heel trots op hem was. Trots op hoe hij zich inzet tijdens de lessen en op zijn leergierigheid. Ook benoemde ik dat ik het zo fijn vond om te zien dat hij zoveel plezier in zijn sport heeft, want dat vind ik het allerbelangrijkste. Ook zei ik dat ik het heel stoer vond dat hij naar de 15+ groep mocht.

Stiekem vond ik het best eng, mijn 9 jarige zoon tussen jongens en meiden van rond de 15 jaar. Voor de eerste les had ik lichte buikpijn en spookten er allerlei gedachten door mijn hoofd, maar ik gaf hem een dikke knuffel en wenste hem heel veel plezier; loslaten.

De stap wagen

Mijn oudste dochter is dit schooljaar gestart op de middelbare school én ook nog in een andere stad. Begin groep 8 zag ze er enorm tegenop om naar de middelbare school te gaan. Dat maakte het proces van loslaten voor ons als ouders niet makkelijker. We hebben haar angsten aangehoord en haar erkend in haar gevoel, want laten we eerlijk zijn; die stap naar de middelbare school is ook gewoon heel spannend. Tegelijkertijd hebben we ook het vertrouwen uitgesproken dat zij klaar was voor die stap.

Samen met haar zijn stapje voor stapje die angsten aan gegaan. Dit hebben we gedaan door te vragen waar ze precies bang voor was, hoe het eruit zou zien als ze niet bang zou zijn en welke stapjes ze kon zetten om tot die situatie te komen.

We zagen haar groeien en tijdens de vakantie sprak ze uit dat ze eigenlijk wel zin had om naar de middelbare school te gaan. Ik vond dat zo mooi om te horen, dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Ik gaf haar een dikke knuffel en zei dat ik heel trots op haar was en op hoe zij het afgelopen jaar aan haar angsten en onzekerheden heeft gewerkt. Ook benoemde ik dat wij er altijd voor haar (en haar broertje en zusje) zullen zijn en dat er thuis áltijd een plek voor haar is.

En toen brak haar eerste schooldag aan; met lichte spanning, maar vooral veel zin liep ze de school binnen. We hoefden natuurlijk niet mee te lopen, ze gaf in de auto een laatste kus en zonder om te kijken liep ze richting de school; loslaten.

Mijn jongste dochter had binnen een mum van tijd haar plekje op school gevonden, ze gaat met plezier naar school, heeft vriendinnetjes en is ontzettend leergierig. Mijn zoon gaat elke week met enorm veel plezier naar kickboksen en komt nog blijer weer thuis. Hij vindt de fysieke uitdaging geweldig en kan het goed vinden met de andere (oudere) kinderen. En mijn oudste dochter heeft een ontzettend leuke start gemaakt op haar nieuwe school. Ze vindt de school heel fijn, heeft al vriendinnen gemaakt en gaat met plezier naar school.

Loslaten

Natuurlijk had het allemaal heel anders kunnen lopen, maar ook dan hadden zij hun weg wel gevonden. Ik kan ze niet tegen alles beschermen en dat moet ook niet. Dus hoe moeilijk ik dat soms ook vind; ik laat ze los en geef ze het vertrouwen dat zij in staat zijn hun eigen weg te bewandelen en hun problemen zelf op te lossen. Tegelijkertijd laat ik ze weten dat wij er altijd zullen zijn en helpen als zij dat nodig hebben.

En is dat niet wat we als ouders het liefste voor onze kinderen willen; dat zij voldoende zelfvertrouwen hebben en voldoende vaardigheden bezitten om met tegenslagen om te kunnen gaan. Maar dat zij ook weten dat zij altijd een plek zullen hebben waar zij naartoe kunnen als ze het even niet meer weten!

***

Dit blog is geschreven door Selina. Zij heeft haar eigen coachpraktijk de Roze Donderwolk voor (zwangere) vrouwen met angstklachten of een depressie en is kindcoach.

Website