Ik schrik me rot, staat ze daar weer, in de tentopening.
Zo langzamerhand komt er stoom uit mijn oren. Het is al bijna 22.00u, en nog slaapt mijn dochter niet.
Er is gezelligheid op de camping, een kinderdisco die pas om 21.00u begon. Wie verzint dat?
Natuurlijk hoort ze dat, en natuurlijk wil ze daar heen.
Ik word boos, terwijl ik eigenlijk van binnen weet dat zij het ook niet kan helpen.
Het is de eerste nacht op de camping, nieuwe plek, nieuwe geuren. Eigenlijk wist ik vooraf al dat dit zou gebeuren. Want zo gaat dat, zeker de eerste nacht is het lastig om in slaap te vallen.
Met een boos gezicht, stap ik iets te driftig naar haar toe. Ik fluister luid dat het tijd is om te gaan slapen. Ondertussen stressend dat de baby er wakker van wordt.
Ik ben zelf moe. Van de reis, van de warmte, van het gemoeder al de hele dag.
Ik heb ook behoefte aan rust.
Aan kletsen met mijn zus en zwager die naast ons staan.
Ik kan nu kiezen: of echt uit mijn plaat gaan en dingen zeggen waar ik later spijt van krijg, of even ademhalen.
Gelukkig lukt het me om voor het laatste te kiezen. Ik hoor het stemmetje ergens achter in mijn hoofd dat ze het niet expres doet. Dat ze niet lastig DOET, maar het lastig HEEFT.
Dat zij het ook warm heeft, en vol met prikkels en nieuwe indrukken zit.
Direct merk ik dat mijn boosheid zakt.
Ze mag nog een slokje water drinken, we lopen nog even naar het toiletgebouw en dan breng ik haar opnieuw naar bed. Ik kies er voor om bij haar zitten, zodat ze makkelijker haar rust kan vinden.
Binnen 10 minuten hoor ik aan haar ademhaling dat ze in slaap is gevallen.
Nog even geniet ik van dat slapende gezichtje. Wat is ze toch lief.
Ik stap de tent weer uit, en pak een lekker Frans biertje mee.