Liefde is ook loslaten. Je kind toestaan om te ontdekken, fouten te maken, oplossingen te bedenken. Daar leren ze van, daar groeien ze van. Ik weet dat allemaal en toch vind ik loslaten een van de moeilijkste dingen om te doen. Met drie kinderen in verschillende leeftijden (bijna 12, 9 en 4,5 jaar) is dit voor mij een terugkerend thema. 

De eerste schooldag

Mijn jongste dochter is vorig schooljaar gestart met school. Ze was er enorm aan toe, maar ik stiekem nog niet. “Ineens” zaten alle drie mijn kinderen op school en daarmee sloten we toch wel even een tijdperk af. Dapper liep ze het schoolplein op, maar toen kwamen toch de tranen. Ze klampte zich aan mij vast en ik voelde dat de tranen ook over mijn wangen liepen. Ik zei dat ik heel goed begreep dat zij het spannend vond, maar dat ik er ook alle vertrouwen in had dat zij een leuke dag zou hebben. Ik fluisterde in haar oor dat ik heel veel van haar hield en dat ik haar ‘s middags weer kwam ophalen.

Nadat ik haar nog een laatste dikke knuffel gaf, nam haar lieve juf haar over, terwijl ze nog een laatste keer naar mij zwaaide. Ik blies een kushandje en verliet langzaam het schoolplein; loslaten.

Doorgroeien

Mijn zoon zit nu twee jaar op kickboksen en een paar weken geleden kwam hij heel blij thuis. Hij keek mijn man stralend aan (die had hem opgehaald) en mijn man keek trots terug. Vol verwachting wachtte ik op het nieuws dat mijn zoon blijkbaar had. Hij vertelde trots dat hij door mocht naar de volgende groep; de 15+ groep. Zijn trainer had aangegeven dat het trainen heel goed ging en dat hij in de oude groep niet helemaal tot zijn recht kwam.

Ik gaf mijn zoon een dikke knuffel en zei dat ik heel trots op hem was. Trots op hoe hij zich inzet tijdens de lessen en op zijn leergierigheid. Ook benoemde ik dat ik het zo fijn vond om te zien dat hij zoveel plezier in zijn sport heeft, want dat vind ik het allerbelangrijkste. Ook zei ik dat ik het heel stoer vond dat hij naar de 15+ groep mocht.

Stiekem vond ik het best eng, mijn 9 jarige zoon tussen jongens en meiden van rond de 15 jaar. Voor de eerste les had ik lichte buikpijn en spookten er allerlei gedachten door mijn hoofd, maar ik gaf hem een dikke knuffel en wenste hem heel veel plezier; loslaten.

De stap wagen

Mijn oudste dochter is dit schooljaar gestart op de middelbare school én ook nog in een andere stad. Begin groep 8 zag ze er enorm tegenop om naar de middelbare school te gaan. Dat maakte het proces van loslaten voor ons als ouders niet makkelijker. We hebben haar angsten aangehoord en haar erkend in haar gevoel, want laten we eerlijk zijn; die stap naar de middelbare school is ook gewoon heel spannend. Tegelijkertijd hebben we ook het vertrouwen uitgesproken dat zij klaar was voor die stap.

Samen met haar zijn stapje voor stapje die angsten aan gegaan. Dit hebben we gedaan door te vragen waar ze precies bang voor was, hoe het eruit zou zien als ze niet bang zou zijn en welke stapjes ze kon zetten om tot die situatie te komen.

We zagen haar groeien en tijdens de vakantie sprak ze uit dat ze eigenlijk wel zin had om naar de middelbare school te gaan. Ik vond dat zo mooi om te horen, dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Ik gaf haar een dikke knuffel en zei dat ik heel trots op haar was en op hoe zij het afgelopen jaar aan haar angsten en onzekerheden heeft gewerkt. Ook benoemde ik dat wij er altijd voor haar (en haar broertje en zusje) zullen zijn en dat er thuis áltijd een plek voor haar is.

En toen brak haar eerste schooldag aan; met lichte spanning, maar vooral veel zin liep ze de school binnen. We hoefden natuurlijk niet mee te lopen, ze gaf in de auto een laatste kus en zonder om te kijken liep ze richting de school; loslaten.

Mijn jongste dochter had binnen een mum van tijd haar plekje op school gevonden, ze gaat met plezier naar school, heeft vriendinnetjes en is ontzettend leergierig. Mijn zoon gaat elke week met enorm veel plezier naar kickboksen en komt nog blijer weer thuis. Hij vindt de fysieke uitdaging geweldig en kan het goed vinden met de andere (oudere) kinderen. En mijn oudste dochter heeft een ontzettend leuke start gemaakt op haar nieuwe school. Ze vindt de school heel fijn, heeft al vriendinnen gemaakt en gaat met plezier naar school.

Loslaten

Natuurlijk had het allemaal heel anders kunnen lopen, maar ook dan hadden zij hun weg wel gevonden. Ik kan ze niet tegen alles beschermen en dat moet ook niet. Dus hoe moeilijk ik dat soms ook vind; ik laat ze los en geef ze het vertrouwen dat zij in staat zijn hun eigen weg te bewandelen en hun problemen zelf op te lossen. Tegelijkertijd laat ik ze weten dat wij er altijd zullen zijn en helpen als zij dat nodig hebben.

En is dat niet wat we als ouders het liefste voor onze kinderen willen; dat zij voldoende zelfvertrouwen hebben en voldoende vaardigheden bezitten om met tegenslagen om te kunnen gaan. Maar dat zij ook weten dat zij altijd een plek zullen hebben waar zij naartoe kunnen als ze het even niet meer weten!

***

Dit blog is geschreven door Selina. Zij heeft haar eigen coachpraktijk de Roze Donderwolk voor (zwangere) vrouwen met angstklachten of een depressie en is kindcoach.

Website